EBEVEYNLERIMIZIN EBEVEYNİ OLMAK

Belli başlı yıllarda doğanlar tam da bu rölü daha henüz çocuk bile olamamışken yaptı. Bir anne ya da bir baba neyin sorumluluğunu aldığını bilmeden apar topar evlendiriliyor ve evlendiği ailenin tüm sorumluluğunu alması bekleniyor, hele ki kadından neler neler beklendi? O anneyle doğan ve büyüyen bunun çok güzel farkında. Daha kendisi bile babalık nedir bilmeyen, eş nedir bilmeyen bir eşe de hem eş, hem arkadaş hemde her şey rolünü üstlenen bir eş ve anne. Bu annenin birde kızı varsa, ondan hemen büyümesi ve evin sorumluluğu alması beklenir. "Kız çocuğu oynamaz, koşmaz, okumasa da olur", denir sürekli. Kız çocuğu bu kodlamalar ile karşılaşınca, neyin doğru neyin yanlış olduğunu kendisi değil çevresindekilerin rehberlikleriyle (güya) temkinleriyle ve tembihleriyle öğreniyor. Oysa insan kendi ögrenmeliydi neyin doğru neyin yanlış olduğunu ve buna kendisi karar vermeliydi. Ama herkesin yanlışı, sizin yanlışınız. Herkesin doğrusu da sizin doğrunuz olmalıydı! "Çok yaşayan mı? Yoksa çok deneyim yaşayan mı bilir?"diye sorarlar. Benim cevabım ise, "kendisi dışında herkes olmak zorunda bırakılan" derdim. Bu konudan bahsettiğim yazılarım var. Çocuklara ne olmak isterseniz diye sadece laf olsun diye sorarlardı bizde. Çocuk cevabını veremeden. Hemen aile büyükleri, kendilerinden bile büyük gururları ile atılıp, hemen cevap verirlerdi. Rol modelimiz de aynıydı, kendimiz de öyle olmalıydık. Ruhumuz ve benligimiz hepsinin arasında gelgitler yaşayarak bıkıyordu bu dünyadan Öyle ya, sanki kendimiz harıç herkes için yaşıyorduk bu hayatı. Biraz ters gidince bir şeyler, "kader öyleymiş" denilirdi. Çok hazır bir cevaptı, neredeyse her soruya cevap olan. Bu yüzdendir, yaşı büyük olup ta, çocukları görünce gözleri dolarak bakan yetişkinler... Çünkü yarım kalmıştı yaşayamamıştı... Çünkü taşıyabileceğinden fazla yük yüklenmişti sırtına, çocukluğunu yaşamaya zamanı yetmemişti...! Her anımız güzel geçsin. Her daim bir umut vardır Aylin Özgür