TRAVMALARIMIZ

TRAVMALARIMIZ Unuturuz onları biz. En çok çocukluğumuzda yaşadığımız travmalar zihnimizde yer alır. Onlar bilincimizin bir köşesinde uyuyadururken onlara hep yenileri eklenir zamanla. Biz büyüdük kocaman insanlar olduk ama onlar o an'da çocuk kaldılar. Onları iyileştirme gücümüz de olmadı, bıraktık onları çocukluk anısı olarak. Şimdi bu satırları okuyan sen ya, "zaman çok acımasız" diyecek, ya da ,"insanlar çok kötü" diyecek. Hangisinin haksızlığı en çok yaraladıysa ruhunuzu onu suçlu görür insan. Bazen şehirleri çok severiz ama o şehirde yaşayan insanları değil Bazen de sevdiğimiz insanların yaşadığı şehirleri sevmeyiz. Travmaların en çok yaşandığı yerler insanın huzur bulduğu yerlerdir. Bunu deneyimleyenler mutlaka vardır. Zamanla geçer, iyileşir insan diye bir cümle var Dillerde pelesenk olmuş. Hiç sanmıyorum! Tek bir an yaşamak gerek ve aynı duyguları yine hissediyorsunuz. Oysa çok derinlerde bir yerlerde belki beton attınız üzerine unuttunuz sanıyordunuz. Işte olmuyor, keşke zihnimizi güncelleyebilsek ya da resetlesek Olmadı, kontrol edebilsek ve etkilenmesek her olaydan. Hemen aklımıza çocukluğumuzda yaşadığımız o an gelmese, keşke! İnsanların iyileştiremedigi her bir an'ı onu ansızın yakalar ve bir daha sarsar. Sonuç daha derin yaralar açar. Kendimiz hayat sularında kulaç atmayı öğrendik ama travmalarımız bizi her seferinde nefessiz bıraktı. Her seferinde bir can yeleğine ihtiyaç duyduk. Bizi güçlü gösteren maskeler, o kadar gerçekti ki, kimse içimizdeki fırtınayı algılamadı bile... Yeni yıl hepimize iyi ve güzel anlar getirmiş olsun. Travmasız nice güzel günler ve aylar olsun. Umudumuz hiç bitmesin Aylin Özgür