"Ey kul uslubuna dikkat et, kibirlenme ve böbürlenme", demiş atalarımız Boşuna dememişler günümüzü mü gördüler kim bilir? Geleceğe bakan aynaları vardı belki de. Ne oldum delisi olduk çıktık, ne olacağımıza gelemeden. Ha şurda, ha burda kusur bulacağız derken kusursuz çukurunda yalnız başımıza kaldık Ah o kibrimiz yok mu? Hep o uzaklaştırdı bizi herkesten, her şeyden Hani, "ben iyiyim çok iyiyim, şu kişiden üstünüm, bunun yerini doldururum", deyip durduk kendimiz olamadan. Ruhumuz ayrı biz ayrı yaşıyorduk sanki. Kendimiz gibi, olması gerektiği gibi ruhuyla ahenk içinde yaşamayı başarana da kulp taktık durmadan usanmadan. İnsan olmak, öğrenmeyi ve örnek olmayı gerektiriyordu unuttuk. Kusursuz çukurunda debelinirken eşsiz sandık kendimizi. Ama günümüzde herkesin yeri dolardı, bu ezberlenmiş cümlelerle daha da çok kusursuz olmaya adadık kendimizi. Tek hayalimiz kusursuz, ulaşılmaz ve tek olmaktı Kibrimizle, tek kale maç oynadık Hadi bilin kim galip geldi? Kibrimiz galip geldi ve hep o galip gelecek. Çünkü biz kibir çukurunda çamura saplandık kaldık. Bizi insan yerine koyana da uslupsuz uslupsuz cümlelerle cevap verdik. Hani mükemmeldik ya, buna hakkımız olduğunu düşündük.... Nice deneyimler kazandık, bir türlü kibrimizden uzaklaşamadık. Zor değildi aslında Ama uslupsuz ve kibir çukurunda kalmak daha cazip geldi. Yine de her şeye rağmen her daim bir umut vardır Aylin Özgür