Vefa

Vefa çok zor bulunan ve kolay kaybedilen bir değerimizdir. Son zamanlarda mumla arar olduk. Yarın da anlamını ansiklopedi ya da wikipediyadan okuruz. Öbür gün ise sadece eskiden birilerin lugatında varmış deyip, kısaca değiniriz. Neyse yarına daha var, şu an'a bakalım biz. Neydi VEFA? Günümüzde teşekkür etmek zor gelirken, kaldı ki vefa bileceğiz. Belki bir yakınımız bizi korumak için cefa çekti ama biz, "yapmasaymış, bana mı sormuş" diyoruz sadece. Bu cümlenin altında sen ezilmedin ama onu dinleyen ve cefa çeken kişi paramparça oldu ikinci kez. İşte bu kadar zor vefa bilmek. "Cefa çekmeden, vefa bilinmez" diye devam etsekte, görünen o ki vefa unutuluyor ve unutulmaya da devam edecek Kimi sorgulasak, herkes özünde iyi. Ama sözüm sadece özünde. Sonra gelir yine "yapmasaymış, etmeseymiş, kendini haklı çıkarma naraları. Biz kendimize karşı bile vefalı değiliz ki. Başkasına karşı olalım. Sözümüzde durmayız, vefa nedir bilmeyiz, iyilik yapanı enayı yerine koyarız. Kendi ruhumuza bile körüz ki Ama insanız ya hani biz. İnsanın karakterinde vefa varsa, güzeldir. Kaybetmeden, vefayı, kalbimiz daha fazla taşlaşmadan kurtarsak mı? Kimse kimseyi kurtaramayacak bu sefer, herkes kendini kurtarması gerek. Geç olmadan, yarın olmadan... Ne de vefa kaybolmadan. Herkes kendine vefalı olursa, başkalarına da olur. Her daim bir umut vardır Aylin Özgür