Güzel ülkemin özgür topraklarında bugün 30 Ağustos Zafer Bayramı’nı kutluyoruz. Yokluklarla düşmana karşı verilen bir mücadele… Sakarya Meydan Muharebesi’nin kazanılmasının ardından bir yıl kadar bir zaman geçiyor. 26 Ağustos 1922’de Başkomutan Mustafa Kemal Atatürk “Büyük Taarruzu” başlatıyor. Türk ordusu, 30 Ağustos’ta Dumlupınar’da Başkomutanlık Meydan Muharebesi’ni kazanıyor. Afyon’a kadar ilerleyen Yunan ordusunu geri püskürtüyor.  Ardından Atatürk, “Ordular İlk hedefiniz Akdeniz İleri” emrini veriyor. 9 Eylül’de İzmir’in Yunan işgalinden kurtarılıp, 18 Eylül’de son düşman askerinin İzmir’den çıkarılmasıyla Türkiye Cumhuriyeti tam bağımsızlığına kavuşuyor. Biz böyle bir çırpıda yazıyoruz, söylüyoruz, anlatıp geçiyoruz ama uzun soluklu, ağır kayıplı, acılı, sancılı bir savaş bu… Bir ulusun kadını, erkeği, yaşlısı, genciyle yedi düvele karşı toprağını canını, namusunu  koruma mücadelesi… Dumlupınar Şehitliğini ziyaretimiz sırasında dua edip saygıyla andığımız şehitlerimizin mezar taşlarında yazan isimleri, yaşları, geldikleri beldeler bile her şeyi anlatıyor aslında. 8 yaşındaki çocuktan, 80 yaşındaki dedeye ne çok şehidimiz var.  Ne çok acı hikâyemiz… Yurdumuzun her yerinden kopup gelmiş, vatanı uğruna savaşıp son nefesini vermiş 17’lik gençler… Kadınlar, bacılar, analar… Adı bilinenlerin dışında daha bu toprakta yatan binlerce şehidimiz… Adım attığımız toprağın şehit kanıyla sulanmış olması  içimizi titretiyor. “Bugün “30 Ağustos Zafer Bayramı’nın 100. Yılı” diyoruz, kutlayıp geçiyoruz ya, geçmeyelim hemen… Elimizi kalbimize koyup Başkomutan Mustafa Kemal’i, yanında savaşan subaylarını, askerlerini, canını ortaya koyan her bir vatan evladımızı, şehitlerimizi, gazilerimizi analım. Onları dualarımıza katalım. Ve araştırıp okuyalım, öğrenelim, anlatalım, yazalım daima… Bu vatan kolay “vatan” olmadı; evlatlarımız, torunlarımız bilsin. Bayrağına, toprağına, geçmişine, atasına sımsıkı sarılsın… 30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun güzel ülkem, TÜRKİYEM…