19 yaşlarındaki gencin çöpten bulup temizlediği hamburgeri, kızarmış patatesleri, kardeşiyle bölüşüp yediğini, bir arkadaşım ağlayarak anlatmıştı. Sonra dostlardan gelen, aynı türden  mesajlar; “Bir amcamız yeterli giysisi olmadığı için yıkayıp kurutup aynı giysileri kullanıyor, var mı giymedikleriniz? verelim.” “Fırında genç bir kadın bayat simitleri soruyordu, çok üzüldüm…” Sokakta bazı insanların hallerini görüyorum; üst baş perişan, biraz kâğıt toplayıp da gününü kurtarmaya çalışan… Arabayla ışıklarda durduğumda yanaşıp, camı temizleme bahanesiyle bir iki lira kazanma peşinde yavrular.  Gözlerini kaçırarak elindeki mendili uzatan ninecik… Ve kimbilir solgun ışıklı evlerde daha nice yokluk, acı… Görüp, duymadığımız, tahmin bile edemediğimiz… Bugün kalkıp güzel cümleler kurmak istiyorum, “gün güzel” “ay güzel” “Ay Ramazan Ayı” demek…  Evdeki oruçlulara huzurla bir iftar sofrası hazırlamak… Kalemim, tüm insanların mutlu, huzurlu, sağlıklı, karnı tok, sırtı pek olduğunu yazsın istiyorum. Bu ayın bereketi, güzelim dünyamızın tüm sofralarını donatsın…  Ben evimde iftarımı, sahurumu yaparken, tüm canlar da bir güzel doysun ki, lokmam boğazımdan tam geçsin. Çocuklar, nineler, dedeler, analar, babalar içtenlikle gülsün.  Bu kutsal günler tıkanık bilinçlerimizi açsın. Bencillik, açgözlülük, hırs ateşlerini söndürsün.  “Ben” duygumuzu alıp “biz” e çevirsin. "Dünyanın ekmeğini” tüm canlarla bölüşelim.  Hepimize yeter aslında, hepimize…