Dünden beri ne çok paylaşıldı bu evlerin fotoğrafları.
Ne çok yorum yapıldı üstüne.
Nasıl da ciğerimize değdi geçti evlerin hâli…
Ben de baktım durdum haberler düştüğünden beri bu evlerin fotoğraflarına.
O güzel canların yüzlerine.
Söz bitiyor, evler konuşuyor bizimle adeta.
Bayrak asılı.
Sıvaları dökük.
Yalnızlık, çaresizlik, fakirlik, acı kokan.
Ağıt dolu evler…
Kalkıp gitsek, eşiğinde otursak.
Acılarını paylaşır mıyız anaların, babaların?
Mümkün mü düşen kor alevi söndürmek bu evlerde?
Yüreklerde?
Gideni getirmek mümkün mü?
Her kaybedişte aynı hüzün.
Benzer sözler, haberler, taziye paylaşımları.
Bu kadar şehit…
Rakamlar anlamsız, rakamlar yersiz sözlerde.
Her bir can ayrı kıymette.
Her biri anasının kuzusu.
Evinin delikanlısı.
Her giden can, ardında acılı ana baba demek, evlat demek, eş, kardeş demek…
Bir milletin yanan bağrı demek.
Acı haber duyulunca bayrak asılan, için için ağlayan kimsesiz evler demek.
Duyabiliyor muyuz?
Görebiliyor muyuz?
Yürekten dokunabiliyor muyuz?
Çare olabiliyor muyuz?
Ateş düştüğü yeri yakıyor işte.
Başımız sağ olsun Türkiyem.
Tek dileğim bu acı son olsun yurdumda…