Evet her gün kadına şiddet haberleri izliyoruz. Kadın cinayetleri sayfa sayfa her yerde maalesef… Çocuk gelinler. Okutulmayan, Okumayı çok ama çok isteyip okuyamayan kızlarımız… Evet bu cânım toprakların böyle derin yaraları var hâlâ. Bir türlü çare bulamadığımız.          Merhem olmaya çalıştığımız. Biraraya geldiğimizde konuştuğumuz, “Ne olacak bu kadınların hali” diye dertlendiğimiz… Çözüm çok dallı budaklı bir ağaç gibi aslında. Kökleri derinde çözümsüz gibi. Dalları gökyüzüne uzanan “umut var yeter ki iste” dercesine… En mühimi eğitim… Doğru ve yöntemli eğitim lazım bu topraklara. Sonra kitap okumayı çoğaltmak. Bilgi her beldeye, köye, eve girmeli. Kadınların kızların eli çamaşırdan, bulaşıktan çıkıp, kitaba değmeli. Onca yazarın, milyonlarca kitabın olduğu topraklarda kitap girmeyen evler çok hâlâ. Kütüphanesi olmayan okullar. Kitabı sadece ders kitabı sanan çocuklar çok… Bir salgın başlatılmalı bu topraklarda. “Kitap okuma salgını…” Kadınların eli kitaba değmeli. Yaşı kaç olursa olsun. Çocuklar, gençler “kitap aşığı” olmalı. Bilgi tohumları serpmeli geçtiğimiz her yere. Küçük, büyük fark etmez. Kim ne yapabilirse. Elimizden geldiğince. Herkes kendince. Okumayı seven bir Anadolu kadınına kitap imzalayınca mutluluktan uçtuğunu yazmalı bir yazar. Daha çok yazması, daha çok anlatması gerektiğini kendine tembihlemeli. “Bizi de anlat, biz okuyamadık kızlarımız okusun istiyoruz, meslekleri olsun, kendi paralarını kazansınlar, güzel yaşasınlar” diyen annelerin cümlelerini duyurmalı her fırsatta. Çünkü bu topraklarda hâlâ gözü yaşlı kadınlar yaşıyor. Hâlâ “kadınlığı” çok çocuk doğurmak, evi temizlemek, yemek pişirmekten ibaret sanılan kadınlar… Kocasının ikinci eşine razı olan. Hor görülen. Yok sayılan… Kitap okumayı seven bir Anadolu kadınını görünce umut ışığı geliyor insana. “Daha çok yazmalı, anlatmalı” diye fısıldıyor kalemim. Çünkü kadın okursa, kadın bilirse bu dünya o vakit gerçek cennet olur…