“Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.”
Hepimizin bildiği, okuduğu dizelerin yazarı Orhan Veli…
Bugün ölüm yıldönümünde bu şiiriyle anmak istedim şairimizi.
Aslında İstanbul’u Dinliyorum Gözlerim Kapalı” şiirini de çok severim ya.
Ne güzel anlatır cânım şehri.
Sokak sokak gezdirir bizi.
Martıları sahiden duyarız okurken,
Sucuların çıngıraklarını…
İstanbul rüzgârının içe işleyen serinliğini hissederiz bir anda.
Gözlerimiz kapalı dinleriz İstanbul’u,
Balıkçıların telaşını görürüz hayalimizde.
Ayakları suya değen bir kadını düşleriz.
Aşkın duru kokusu gelir dizelerin içinden.
Genç yaşta dünyadan göçen bir garip Orhan Veli’yi anarız,
iç geçiririz derinden…
Yaşasaydı daha kim bilir neler dökülürdü kaleminden,
İnce ruhundan.
Gönlümüz sızlar okurken şiirlerini.
Ah kıymeti bilinseydi ustaların!
Ah Orhan Veli Kanık…
Ruhun şad olsun.
İyi ki geçtin bu diyarlardan iz bırakarak.
İyi ki…
Nur içinde uyuyasın…