İnstagram, 2011’de ülkemize geldiğinde bu kadar hayatımızın içinde olacağını bilemezdik elbet. Sosyal medyada sosyalleşmemizi sağladığını düşündüğümüz bu sanal ortam aynı zamanda bir sanal pazar işlevine de büründü zaman içinde. Yaptığı ürünleri buradan pazarlamaya başladı çoğu kişi. Yazdığımız kitabı, yediğimiz yemeği, içtiğimiz kahveyi, gittiğimiz yerleri buradan paylaşıp gösterir olduk. İnstagram bizim nefes alanımız gibi adeta. Şöyle gün içinde ara ara soluklandınız. Sanki yemyeşil gerçek bir ormana gitmek, temiz hava almak yerine “çok güzel çizilmiş bir masal ormanı resmi” nin içinde kaybolmak gibi. Ünlü, ünsüz, tanıdık, tanımadık herkesle aynı sokakta yürüyoruz hissi. Kim, nerede, kiminle, nasıl, ne yapıyor izleyip dururken kendi durumlarımızdan da haberdar ediyoruz İnstagram dünyasını. Onlar da görsün istiyoruz “biz”i. “Göstermek” bu âlemin öz tümcesi. Geçtiğimiz günlerde o kırmızı, sarı, mor, içinde beyaz çizgiler olan tam ortasında yuvarlağı bir gözü andıran logolu şeye tıkladık her zamanki akışkanlığımızla. O da ne? Almadı bizi içine! O renkli dünyaya giremedik! Kapı duvar… Hemen haber sitelerine bakıldı. Twitter da aramalar yapıldı. “Bir süreliğine kapalı” denildi. Parmaklarımız gün içinde boşuna tıkladı sayfayı. Yok! olmuyor! Giremiyoruz göstermelik süslü yapay dünyaya. “Belki açılır umuduyla“ ertesi gün, daha ertesi gün tıkladık bir umut. Olmadı, açılmadı… Sayfasında satış yapıp geçimini sağlayanlar paniklemeye başladı haklı olarak. Ekmek kapıları kapandı. Vaktini büyük ölçüde bu alanda geçirenler bunalıma girmeye başladı. Bir anda koca bir boşluğa düştük. Bazılarımız ki küçük bir kesim, “iyi oldu, çok vakit geçiriyorduk” deyip kitap okuma gibi etkinliklere verdi kendini. Bazılarımız “bir detoks gerekliydi zaten” diye düşündü-bunların içinde ben de varım. Facebook uygulamasını orta yaş ve yaşlıların mecrası diye beğenmeyenler orada oyalanmak için hesap açmaya başladılar. Twitter kültürünü bilmezken burada takılanalar artmaya başladı. Twitter müdavimleri gelenleri küçümsedi, “burayı da panayır alanına çevirmeyin”serzenişlerinde bulunmaya başladılar. Çay-kahve sohbetlerinin baş konusu “bu İnstagram niye kapandı? Ne zaman açılacak?” oldu. Çekilen fotoğraflar keyif vermez hale geldi. “Şimdi bunu nerede paylaşacağız?” diyip eskisi kadsr çekim yapmakta isteksiz davranıldı hatta. Ve daha nice İnstagram hikâyesi yazıldı evlerde. Neyse ki moraller daha da bozulmadan geçen akşam o illüzyonlu dünyanın dev kapısı ardına kadar açıldı. Hepimiz girdik hayal dünyadaki evlerimize. Kahvelerimiz, çaylarımız, en güzel giysilerimizle.  Kocaman gülümsemelerimizle. Öyleyse kutlu olsun yeniden açılman İnstagram! Kutlu olsun masal âleminin biz insanlarına…