BİR NEFES BİR VEDA

Bir nefesle başladı herşey... Yaratılışımıza en büyük savaşı zaferlendirerek adım attık annelerimizin bedeninde, ruhunda ve kalbinde... Belki ilk vedamızı doğarken yaşadık en güvenli konfor alanımızdan ayrılırken... Belki de ilk nefes alışımızla birlikte döktüğümüz göz yaşı bundan sebep merhaba dedi sevdiklerimizin kulaklarına... Vedalar hep acıtır , aksini duymadım hiç... Her veda içinde eksilen duygular barındırır çünkü... Sevgi, şefkat, saygı ve güven... Bunlar eksilir de veda arkasından gelir... Ne çok düşünürüz güçlüyüz diye, yıkmaz bizi hiçbir şey... En çok ta ozaman yanılırız ... Gücümüzü aldığımız duygular eksilir işte yanıldığımızı düşündüğümüz noktada... Ne kadar çok eksiliyoruz aslında değil mi büyürken... Büyümek!!! Ruhen, kalben ve aklen büyümek... Sorgusuzca, hazırlıksızca yakalandığımız tüm yoksunluklarla büyürüz... Bazen hadsizce bize dayatılan duygularla büyürüz... Orda başlar sorgulama... Sen kimsin, orda öğrenirsin... Sonra asla aynı pencereden bakamazsın hayata... Çünkü o pencere kiminde puslanır, kiminde ıslanır, kiminde parlar... Hakkına düşen hangi pencere ise ya razı gelirsin gördüğüne ya da değiştirirsin pencereni... Hangisine gücün yeterse...masallar okuruz, hikayeler, romanlar... Filmler izleriz, diziler... Herkesin bir karaktere iç çekmişliği olur... Ben olsaydım dediği... Kendi kendimize senaryoyu yönlendiririz,karaktere kızarız öyle yapmadı diye... Hiç düşündünüz mü neden? Bilmiyorum hak verirmisiniz ama benim görüşüm kendi senaryomuzda bulamadığımız yönü başka hayatlarda bulma çabası... Elimizde olan ya da olmayan sebeplerle kendi senaryomuzda yaşadığımız sapmalar bizi buna itiyor... Hayaller kuruyoruz ve onları başka bir hikayenin üzerine konduruyoruz... Ve o hikayede de yıkılan yine hayallerimiz oluyor ve istemsizce senariste öfkeleniyoruz... Sahi sormadan geçemiycem. En son nezaman kendinize öfkelendiniz? Benliğinizde açılan herbir yara için başkasına öfkelenmek yerine, yara açılacak alanlar yarattığınız için en son nezaman kendinize kıydınız? Birçok şeyin üzerini örterken kimse kırılmasın diye... En son nezaman kendinizi kırdınız? Aynadakini en son nezaman sevdiniz, sadece ona sarıldınız? Evet bir nefesle başladı herşey, bir vedayla... Ve son nefesle bitecek herşey, son vedayla... Bir nefes alıp verme süresi hayat... Bu yüzden kendinizi sevin, kendinize değer verin... Siz kendinizi severken, sizi sevmek isteyen herkes yanınızda olacak... Kendinize inanın... Siz en büyük zaferle doğdunuz unutmayın...