İlk çizdiğimiz resimleri hatırlıyo musunuz? Çiçeklerle, ağaçlarla bezenmiş bahçeli bir ev, evin yakınından geçen bir dere, gökyüzünde dans eden kuşlar, dağların arasından gülümseyen güneş ve en önemli detay elele tutuşmuş anne, baba ve çocuk... O yaşlardaki mutluluğun resmi... Bir aileye sahip olmak belki de dünyanın en büyük şansı. Bazen dengeler kaybolsa da, iletişim azalsa da, farklı yönlere yol alınsa da hayatının bir yerinde varolduklarını bilmek insana güç katar... Ama ben size klasik ailelerimizden bahsetmeyeceğim... Kendi seçtiğimiz ailelerimizden yani dostlarımızdan bahsedeceğim.Bir sürü sözcükle farklı kalıplara sığdırılabilir dostluğun tanımı. Oysa sözcükten ziyade hislerle tanımlanmalı.Ruhunu kaplayan karanlığı ışığıyla aydınlatan, kalbinin ateşini iliklerinde hisseden, içindeki çocuğun tüm yaramazlıklarına ortak olan, uzağında olsa da senin hüznünü, derdini, mutluluğunu yüreğinin en derininde hissedebilen dostlarınız varsa dünya sizin için gerçekten yaşanılır bir yer olur... Ne yaşarsanız yaşayın hiç yargılanmadığınız, ne anlatırsanız anlatın can kulağıyla dinleyip neye ihtiyacınız olduğunu anlayarak size yansıtan, hiç konuşmasanız bile yanyana olmaktan huzur duyduğunuz ve şuan bunu okurken gözünüzde canlanan biri yada birileri varsa onlara çok sıkı tutunun... Onlar sizin aileniz... Ben bu konuda inanılmaz şanslıyım... Hadi dediğimde nereye demeyecek dostlarım var... Ya da bir gözyaşımda benimle bin gözyaşı dökecek... Güldüğümde kahkahalarımızın karıştığı dostlarım... Bana kızmazsanız bu yazı sayesinde tekrar teşekkür etmek istiyorum onlara... Benim ailem, sevgili dostlarım... Beni dahil ettiğiniz ve bende dahil olduğunuz herşey için hepinize çok teşekkür ederim... Sizi çok Seviyorum...O zaman bu yazı size de vesile olsun mu? Hadi hep birlikte ikinci ailemize, dostlarımıza teşekkür edelim... Bazen bunun için vaktimiz olmayabilir... Hiçbir şeye geç kalmamanız dileğiyle sağlıcakla kalın...