Sana bu kaçıncı mektubum bilmiyorum. Bazen sayfalarca bazen de birkaç satır yazdığım yüzlerce mektup var.Dudağının kenarında beliren o küçücük tebessüme bile destanlar yazdım. Oysa o tebessüm hiç benim olmadı.Sen hep bendeydin.O kadar ki sanki ilk nefesimden itibaren sen oldum ben. Sende ne kadar yoksam,sen bende okadar biriktin.Ruhumun melodisi eşliğinde,ateşinle dans eden kalbim;yanıyor ama nasıl neşeli bir bilsen. Hayatımdaki yokluğunla varoldun hep dilimde, dilimden dökülende ve kalbime akanda... Seni doğuran duygularım sana olan açlığım ve susuzluğum oldu. Düşlerimde seyahatlerim hep sanaydı.Gözyaşlarım yağmur oldu, ağıtlarım şarkı. Ve biz o yağmurun altında o ağıtla dans ettik uçsuz bucaksız hayallerimde. Kulağıma fısıldadığın hiç duyamadığım güzel sözlerinle kahkahalar attırarak uyandırdın uykularımdan.Sabah sen kokardı. Gece gözlerin gibi bakardı. En lezzetli öğünümdü yokluğunun eşliğindeki masalar.Sana hazırlardım her sofrayı. Kaç akşam neler neler anlatırdım sana,sen hiç duymuyorken beni.Seni bekledim her ayak sesinde, her çalınan zilde.Şeklin yok bir bedende, bir gülüşün var gözümde canlanan o kadar... Birgün hayalimdeki sen vücut bulursa bir bedende ve karşıma çıkarsan işte o anda yazdığım tüm mektupları dökeceğim kucağına... Ve diyeceğim ki "geleceğini biliyordum"... Ya hiç gelmezsen! Elimin kalem tuttuğu son ana kadar sana yazmaya devam edeceğim... Mektup yazmayalı ne kadar oldu sevgili okurlar... Teknoloji ile unutulan kağıt kokusu ve bizim için özel olan her insanın kaleminden dökülen, okurken sesi kulağımızdaymışcasına merakla beklediğimiz o güzel mektuplar... Sevdiklerimize birer mektupla sürpriz yapmaya ne dersiniz. Belki yeniden anı kutularımız olur geleceğe aktarabileceğimiz... Bence şimdi harekete geçme zamanı.. Bir kağıt, bir kalem ve bir sayfaya doldurulan mutluluk... Çok ta zor değil ne dersiniz?