Daha güne başlarken bile kafamızda yarattığımız her bir düşünce gurubu bizi buna itiyor. Günüm güzel geçecek sanıyordum...       Senin için hep güzel şeyler diledim. Hep iyiliğini istedim. Yanında olmaya çabaladım. Kendimden bir parçayı hep sana adadım. Bendeki değerini sendeki değerimle hiç kıyaslamadım. Ama şimdi bir bakıyorum ki Sen bana beni hiç sormamışsın. Oysa senin için değerliyim sanıyordum.       Sürekli çalışıp çabaladım. Bir işi yaparken sorunsuz olsun istedim. Üzerime aldığım tüm sorumlulukları yerine getirdim. Günlerimi, haftalarımı, aylarımı verdim. Başka türlüsü aklıma gelmedi. Kazandığım herşeyi haketmem gerekiyordu. Ancak öyle rahat uyuyabiliyordum.Herkesi de böyle çalışıyor sanıyordum.        Hayaller kurdum. Planlar yaptım. Hedefler koydum kendime. Bir amacı, bir vizyonu olmalıydı her insanın. Her plana uyumlanmaya çalıştım. Böyle inanacaktım hayatın daha yaşanılır olacağına. Bilmiyordum yaptığım planlarla ters düşeceğini yaşadıklarımın. Olması gereken bu sanıyordum.        Kendimi hep iyi olmaya adapte ettim. İyi olma halinin gerekliliğini hissettim. Zorla da olmadı zaten. İyilik bir uzvum gibiydi. Eksikliğini düşünemedim. Fedakarlıklar yaparken, kendimden bir şeyler verirken arkasını hiç aramadım. Kullanılır olduğum hiç aklıma gelmedi. İyilik görülebilir, anlaşılabilir ve kabul edilebilir sanıyordum.         Ebeveyn olma hali. Sadece çocuklara değil, arkadaşlara ve dostlara... Sevgiliye ya da eşe ebeveyn olma halinden bahsediyorum. Koruyucu ve ilgili olmanın kendimi daha iyi hissettireceği düşüncesiyle yaptıklarımın beni daha da yalnızlığa ittiğini farkettiğimde acıyan ruhumu teselli edemedim. Rengarenk bir sıcaklık bulacağımı sanıyordum oysa.         Sarılınca geçer, ağlayınca içim rahatlar dediğim herkesle vedalaşmam gerekti farklı dönemlerde. Onsuz yapamam dediğim kim varsa gitti. Kanayan yaralarım kapandı kendiliğinden. Hep var olurlar sanıyordum.           Bunların birçoğunu yaşadık değil mi? Hatta çok daha fazlasını. Burdan sıralamaya devam etsem daha neler neler çıkacak. Sanmalara hiç doymadık. Zaten sanmalar olmasa hayatta biraz keyifsiz olacak gibi... Hepinize sonu güzel biten sanmalar diliyorum... Ve yazılarımı okurken keyif aldığınızı sanıyorum. Sevgilerimle...