Sevgi, saygı kelimeleri anlamını mı yitirdi, yoksa bana mı öyle geliyor. Birçoğumuz sevgiyi ve saygıyı unutmuş gibi davranıyor Geçtiğimiz günlerde bir müzik dinledim ve müziğin belirli bir yerinde geçen konuşma dikkatimi çekti. Size bu konuşma üzerinden bir şeyler aktaracağım. Dinlediğim müziğin başında şöyle bir konuşma geçiyor: “Oğlum, her zaman bir anne çocuğunu sever. Hiçbir anne yoktur ki çocuğunu sevmesin, ama çocuk öyle değil. Çocuk annesini sevmiyor, çünkü demiyor ki bu anne bana baktı, beni büyüttü, eziyet çekti, beni bu hale getirdi. Bunları hiç düşünmüyor.” Şarkının başında geçen bu kısa sitem, beni bu yazıyı yazmaya itti. Biraz düşündüğümde ve gözlem yaptığımda durum birebir böyle olmasa da hemen hemen aynı yönde ilerliyor gibi görünüyor. Annesine bağıranı mı desem, ondan utanana mı desem, hangisini desem ki? Nereye baksam yüz kızartan durumlarla karşılaşıyorum, sevgi ve saygı artık kitaplardaki cümlelerle sınırlı gibi görünüyor. Ancak belirtmek gerekir ki, hâlâ sevgi ve saygının önemini bilen, hayatının merkezine alan güzel yürekli insanlar da var. Onlara sözüm yok. Sözüm, kendini sanal olan bir aleme kaptırıp, ne amaca hizmet ettikleri belli olmayan kişileri dikkate alarak, anne ve babasını hiçe sayanlara. Öyle bir genç nesil yetişiyor ki, birçoğu’nun aklında; sosyal medyada nasıl beğeni toplayabilirim, nasıl daha zengin görünebilirim ya da mutlu olabilirim düşüncesi var. Kitaplardan uzak, sokakta geçen samimi çocukluktan uzak bir genç nesil yetişiyor. Ne yazık ki, anne ve babalar da bu durumun ciddiyetinin farkında değil. Aksine, “sözde modern çağı yakalamış” anne ve baba figürleri de sanal dünya denilen çöplüğün içerisinde kaybolmuş bir vaziyette. Sorsak; “kitap okumak, araştırmak, sevgi ve saygıda kusur etmemek gerekiyor,” ama iş icraata gelince çoğu bir bahanenin ardına sığınıyor. İşte böyle bir durumda sevgi ve saygı olgusu anlamını yitirmek üzere. Anneye, babaya, arkadaşa, kardeşe saygı ve sevgi kalmadı artık. Birçoğu sanal dünya çöplüğünde horoz gibi ötme telaşı içerisinde. Bu söylediklerimi sıradan bir gözlemlere dayanarak değil TÜİK verilerine dayanarak söylüyorum. Tüik’te yer alan verilere göre;   - İnternet kullanımı 2013'ten 2021'e %50.8'den %82.7'ye yükseldi. - Çocukların %90.1'i hemen her gün İnternet kullanıyor, %98.6'sı düzenli olarak kullanıyor. - Sosyal medya kullanımı da yaygın, %31.3'ü sosyal medyayı aktif olarak kullanıyor. - Çocuklar günde yaklaşık 3 saat sosyal medya kullanıyor. - Ebeveynlerin çoğu çocuklarının fazla oyun oynadığını düşünüyor. - Ekran başında geçirilen süre, kitap okuma, ders çalışma ve aile ile zaman geçirme gibi aktiviteleri azaltıyor.   Verileri daha detaylı olarak incelemek için; https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Cocuklarda-Bilisim-Teknolojileri-Kullanim-Arastirmasi-2021-41132 adresini ziyeret edebilirsinz. Tabi, durum böyle olunca günlük hayattaki insani ilişkiler arka planda kalıyor. Günlük yaşam neredeyse sanal bir dünya içerisinde hapsoluyor. Sanal dünya içerisinde hapsolmuş gerçek bir dünya, kulağa biraz garip geldi değil mi? Maalesef durum tam da bundan ibaret. Sanal dünyada kontrol mekanizmaları yok, saygı kavramı yok, örf ve adet yok... ucu açık bir dünya burası. Haliyle böyle bir ortamda ne sevgi kalır ne saygı ne de insanlık kavramı kalır. Tam da bu yüzden, şarkının başında geçen o kısa sitem haklılık payını artırır. Böylesi bir dünyada kim sağlıklı kalabilir ki? Yine de belirtmeden geçemeyeceğim, hâlâ sevgi ve saygının önemini bilen, hayatının merkezine alan güzel yürekli insanlar da var. Onlara sözüm yok. Bunu bilmek bile bazen bir nebze de olsa içime su serpiyor.