Birçok ihtiyaçlar gibi sevgi de büyük bir ihtiyaçtır. Bence sevgi en temel ihtiyaçtır. Evet, sevgi en temel ihtiyaçtır. Sevgi olmadan, hiçbir şeyin tadı olmaz. Ne yediğimiz yemeğin ne baktığımız güzelliğin ne de yaşadığmız bu hayatın tadı olur. Madem sevgi en temel ihtiyaç, o halde neden sevginin varlığı bu kadar acıtıyor yürekleri? Sevgi, girdiği yüreği acıtıyor mu, yoksa biz mi biraz sabırsızız? Cevabı nerden baktığımıza göre değişiyor bence. Eğer sevgiyi, bir şeyi elde etmek için kullanıyorsak, bazen gerçekler canımızı acıtır. Bu bir gerçek, sevgi elde etmek değil, elde etmenin yolundaki, yoldan ibarettir. Sevgiye bu gözle bakarsak canımız acımaz çünkü ortada yanacak bir can yoktur. Can olmayınca, sevginin verdiği acı da olmayacak. Kafanız karıştı değil mi? İtiraf edin, kafanız karıştı çünkü olaya hiç bu gözle bakmamıştınız. O zaman gelin en baştan başlayalım her şeye. Sevgi; bir kişiye ya da bir olguya duyulan içsel bir duygudur. Sevginin herkesçe bilinen tanımı budur. Benim tanımım ise biraz farklı. Bana göre sevgi, bizim varlığımızdır. Biz olmadan sevginin hiçbir anlamı olmaz. Daha basit bir şekilde söylemek gerekirse, biz yoksak sevgi de yoktur. Durumu örnek vererek açıklıyayım size: İki insan birbirini sevmezse, o sevgi yoktur. Ancak, bu sevginin eksikliği hayatı yaşanmaz yapmaz. Herkesin sevgiye ihtiyacı vardır, evet, ama bu ihtiyaç bazen abartılır. İşte bu abartı sevginin gerçek anlamını kaybetmesine neden olur. Sevginin, sadece romantik ilişkilerde var olduğu düşünülür çoğu zaman. Halbuki sevgi, bir annenin çocuğuna olan derin sevgisiyle de kendini gösterir. Bir arkadaşın diğerine olan sadakatiyle de. Sevgi, her ilişkide, her bağlamda vardır aslında. Ama onu bulmak, anlamak ve doğru şekilde yaşamak her zaman kolay değildir. Çünkü sevgi, çaba gerektiren, özveri isteyen bir duygudur. Sevginin varlığından emin olmak için önce kendimize bakmalıyız. Kendimizi sevebilmek, başkalarını sevebilmenin en temel adımıdır. Eğer içimizdeki sevgi eksikse, dışarıya sevgi saçmamız da zordur. Sevgi, önce kendimizde yeşermeli, sonra etrafımıza yayılmalıdır. Belki de sevginin varlığı acıtıyor çünkü insanlar, gerçek sevgiyi yanlış yerlerde arıyor. Oysa sevgi, sadece dışarıda değil, içimizde de var olan bir hazinedir. Onu keşfetmek için sabır, anlayış ve özveri gerekir. Ve belki de en önemlisi, sevgi her zaman vermekle değil, aynı zamanda kabul etmekle de ilgilidir.  Yani kısacası sevgi, nereden baktığımıza göre değişiyor.