EMEKÇİ BİR ANNEDEN…

“Mevsimler geçip giderken her anında ben vardım, her iklimde her durumda ben yanındaydım.” dedi kadın ve ekledi: “Şimdi şöyle bakıyorum da geçip giden mevsimlere, adım adım çoğalmışız biz. Eksiklerimize rağmen tamamlanmak için lime lime olmuşuz. Bir bakmışım yok olmuşuz, bir bakmışım çok olmuşuz. Ama bir şekilde hep “biz” olmuşuz. Düne isyan etmeden, yarına umut çapasını atıp bir rıhtıma sığınmışız. Sonra, ümitlerinin üstü örtülü çıkardığı ses tonuyla mırıldanmaya devam etti: “Biz durduk ama dönüyor dünya . Pervasızca dönüyor ve deniyor insanlığımızı. Deniyor anneliğimizi babalığımızı. Geçiyor içimizden ve deliyor her yanımızı bir matkap gibi.” Bu sözler Firuze’nin iç sesleriydi aslında. Bir taraftan hizmetçisi olduğu evin lüks mobilyalarının tozunu alıyor bir taraftan da aklında uçuşan konuşmaların tozunu almaya çalışıyordu. Bir önceki akşam lise mezuniyet töreni için elbise isteyen kızının ona acımasızca ettiği sözlerin ağırlığı vardı üzerinde. Cebinde taşıdığı minik defteri çıkarıp aklında az önce uçuşan ifadeleri tamamlarcasına o günün tarihini atarak hüzünlü bir not düştü deftere: Ve onca fedakarlığa onca zorluğa rağmen değersizleştirilip, hor görülüp, küçümsenmemimizin acısıyla üflüyoruz yandığımız yerlere Belkide boş yere Belkide dolu yere Onu bilmiyorum da Hem yok olmuşuz hem de çok olmuşuz bazılarının hayatlarında… Nimet Ünal MIZRAKLI @nisanrain