Bazen kalabalıklar içinde yalnız hissederiz. Çevremizdeki yabancı veya tanıdık yüzler, üzerimize süzülen sessizlik kadar ağır gelir. Yüzlerce insanın arasında tek başına kalmak, koca bir odada yankılanan bir fısıltı gibidir. Herkes bir şeyler söylerken, gülerken, koşuştururken biz bir gölge gibi sessizce onları izleriz. Kalabalık bir caddede yürürken, yanımızdan geçen insanların hızla aktığı bir nehirde sürüklenen bir yaprak gibi hissederiz. Etrafımızda yaşam tüm hızıyla devam ederken, biz durup zamanı anlamaya çalışırız. Bazen, gürültünün ortasında kayboluruz. Sesler bulanıklaşır, yüzler birer birer silikleşir ve geriye sadece kendi iç sesimiz kalır. Kalabalıkların içinde yalnız hissetmek, içimizde yankılanan boşluğun daha da derinleşmesine neden olur. O anlarda, bir dokunuş, bir sıcak bakış, bir dost selamı ararız. Ama bazen, bu kalabalığın içinde kendi varlığımızı unutmuş gibi oluruz. Gözlerimiz, insanların arasında bir tanıdık yüz arar ama bulamaz. Bir anlık yalnızlık, zamanın ötesine geçer ve sonsuz bir boşluk gibi hissedilir. Bu yalnızlık anlarında, kendimize dönüp iç dünyamızda bir yolculuğa çıkarız. Düşüncelerimiz derinleşir, anılarımız canlanır. Kendi içsel denizimizde dalgalarla boğuşurken, bazen yalnızlık bizi güçlü kılar. Bize, kendimizi daha iyi tanıma fırsatı verir. Kalabalıkların içinde yalnız olmak, kendi iç dünyamızla yüzleşmek demektir. Bu yüzleşme, bizi büyütür, olgunlaştırır ve güçlendirir. Yalnızlık her zaman kötü değildir; bazen, en değerli anlarımızı yalnızken yaşarız. Kalabalıklar arasında kaybolmuş gibi hissederken, kendi iç dünyamızda bulduğumuz huzur, dış dünyanın kaosunu anlamamıza yardımcı olur. Ve işte o zaman, gerçek anlamda kendimizle barışır, içsel sessizliğimizde huzuru buluruz. Nimet Ünal Mızraklı @nisanrain