Eskiden ninemin köy evinde, mutfağın köşesinde duran tel dolap, çocukluğumun en derin anılarından biriydi. O dolabın içindeki her şey, basitliğin ve sadeliğin birer hatırlatıcısıydı. İnce tellerle çevrili kapılarının ardında, sabahları tazecik süt, ev yapımı yoğurt ve ninemin özenle sakladığı turşular bulunurdu. Tel dolap, aynı zamanda zamanın ne kadar yavaş aktığının, her şeyin doğallıkla ve sabırla yapıldığının bir sembolüydü. Bir sabah, güneşin ilk ışıklarıyla uyanmıştım. Kuş cıvıltıları arasında, ninemin mutfakta hazırlık yaptığını duyuyordum. Hızla yataktan kalkıp mutfağa koştum. Tel dolabın önünde durup kapısını açtım. O an içeri yayılan süt kokusu, yoğurdun ferahlığı, turşunun keskinliği burnuma doldu. Bu kokular, bana ait bir dünyaya açılan kapılar gibiydi. Ninem yanıma geldiğinde, yüzünde huzur dolu bir gülümsemeyle bana baktı ve "Her şeyin doğal haliyle daha güzel olduğunu unutma," dedi. Tel dolap, sadece bir eşya değildi; geçmişle geleceği bağlayan bir köprüydü. O dolapta saklanan her şey, köy hayatının ritmini ve doğanın döngüsünü anlatıyordu. Yazın son sıcak günlerinde, ninemle birlikte turşu hazırlarken tel dolabın kapılarını açıp kapamak, hayatın döngüsünü simgeliyordu. O dolap, basitliğin ve sabrın en güzel örneğiydi. Yıllar geçti, teknoloji ilerledi ve hayatlarımız hızlandı. Ama ne zaman çocukluğumu, ninemin köy evini ve o tel dolabı hatırlasam, içimde bir dinginlik hissi uyanır. Ninemin sözleri aklıma gelir: "Her şeyin doğal haliyle daha güzel olduğunu unutma." Bu sözler, modern hayatın karmaşasında kaybolduğumda bana rehber olur. Tel dolap, şimdi belki bir müzede sergilenen eski bir eşya olabilir. Ama benim için, çocukluğumun, saflığın ve doğal olanın en derin anısıdır. O dolap, bana basitliğin ve doğallığın her zaman değerli olduğunu hatırlatır. Ninemin köy evindeki tel dolap, anılarımda her zaman özel bir yere sahip olacak. Nimet Ünal Mzraklı @nisanrain