Bizim tek kişilik olan Kalabalık yorgunluklarımız var....
Çok yorgunuz, bir türlü geçmeyen ve dinlenince bizi terketmeyen.
Bize miras bırakılmış sanki her biri.
Ne şikayet edebiliyoruz, ne de çare bulmaya vaktimiz var.
Ne her şeyi bir köşeye bırakıp, hayatımıza devam edebiliyoruz.
Ne de her şeyin aynı anda üstesinden gelebiliyoruz.
Hiç kimseyle paylaşmak istemiyoruz yorgunluklarımızı.
Çok mu kıymetliler? Sormayın.
Herkes kendi yorgunluğunu kendine özel sanıyor.
Yorgunsan, kendine yaslan. Yaslan ki kimse kendine pay çıkarıp.
"Ben destek olmasaydım bunları başaramazdı",
demesin. Kendinize yaslanın ki, kimseye muhtaç gibi görünmeyesiniz.
Kendinize yaslanın ki, her şey olup bittiğinde,
"İyi ki böyle olmuş" diyebilesiniz.
Hayat öğretiyor değil mi her şeyi?
Yorgunum bile deme, insanlar başkalarının emeklerine hazıra konduğu bir çağ'da
yorgunluk nedir, bunu bile bilmez.
Kendisinden yardım istemeli insan, gerektiğinde İki elimiz var sonuçta,
biri yapamıyorsa diğer elimiz destek olur merak etmeyin.
Ne çok şey varmış yorgunluklarımızda
Ne kadar çok anlaşılmamışız Ne kadar, ne çok, çaresizlik içinde
kaybolmadan yaşamayı başarmışız Kendimize yaslanarak Kendimizin gücünün farkına vararak...
Her daim bir umut vardır
Aylin Özgür