Her yerde insan var ama yok gibi
Herkes yalnız, yapayalnız ve kaybolmuş
Kalabalıkta bile kimsesiz artık insan
Ne sözler yeterli artık
Ne de davranışlar
Hepsi o kadar yabani ki
İnsanlıktan uzak, samimiyetten uzak ve sevgiden uzak.
Sahi neydi sevgi? Bulunur mu, alınır mı, eşya mı???
İnsanlar var, insanı işine yaradığı kadar değer veren.
İnsan var, alışveriş ile dostluğu karıştıran Hepimiz birer parçasıyız bu çölün
Hepimiz birbirimizi arayan ama kendini bile bulamayanlar kervanında sürükleniyoruz oradan buraya
Çöl rüzgarlarıyla savruluyoruz hepimiz, kimimiz küçüçük bir umuda tutunuyoruz kimimiz ise kendimize koyduğumuz hedefe
Bazen bir merhaba demeye gücümüz olmaz, bazende duymaya.
Herkes kendine kalabalık bazen, bazende tam tersi.
Tahammül sınırlarımız hassas ve zayıf artık.
Sosyal çölde herkes rengarenk yalnızlık içinde
Kimi aynı rengini bulamıyor kimi ise dengini
Koca koca şehirlerde herkes kendi sosyal çölüne yabancı
Geldiği yolları biliyor gittiği yolları biliyor
İhtiyaçları neler biliyor
Neyi nerede bulur biliyor
Ama bilmediği o kadar çok şey var ki
Lakin çölde yalnızız, kaybolmuşuz
Artık ne ekersek ekelim o çölde kök tutmaz
Sulasan da nafile, başında dursan da nafile.
Sosyal çölde, herkes herkese ecnebi...
Her daim bir umut vardır
Aylin Özgür