En uzun gecede
Bir paradokstan ince kaldı umudum
Ruhum telaşsız şimdilerde
Merdiven çıkıyorum kapanmış perdelerime
Dayanağım artık dayanaksız
Uykularım düş kapansız
Sakinim ama sadece biraz yavan
Defterlerim boşalmış gibi sıradan
Sunulan koşullu bir şiirde geçiyor adın
Bir koltuk izinde değil
Bir yitik özlem içinde
Uzuyor gidiyorum
Gidiyorum uzatıyor
Ne söylesem nafile
Kalan benden bitap
Benden zararsız
Belki de benim içindir de
Ama görüyorum köşe başlarında
“Öldüm ki.. “ nidası var
İnsan demek ki hissediyormuş ölünce.
Nurdan Kıyar
Adana