Dünkü Malatya depremi esnasında telefon geldi arayan kızım idi Gaziantep ' ten ... (Ben ,ayakta fırına yapışmış fena halde) Fırının tam yanında tlf olunca hemen açıverdim " Efendim kuzum " dedim. " Anneeee ,anfideyiz çokk kötü  sallanıyoruz! " dedi " Aaa! Rabbim korusun" deyiverdim  Ardından kızım  " Acaba merkez neresi hâlâ sallanıyoruz  " dedi... Dedim ki" Nere ise durur elbet , konuşma, dua et "  Kapattık telefonları... Ardından iki dakika geçmedi aradı yine " Annee!!! 5.9 Malatya Kale merkez "  Anne olmak mı ? Bazen susmak...işte!!! 6 Şubat geldi aklıma; göçükten çıkan görümcem, eşini ve eşinin akrabalarını 14 katlı aile apartmanında  Adıyaman 'da kaybetmişti ... Tek sağ çıkan o ve iki çocuğu oldu... (Ah, kapkara Karakuş heykeli ve caddesi ne acılara şahit!) Görümcemi kurtaran ise Allah 'ın izniyle yeleğinin cebine koyduğu telefonu idi... 12 saat sonra sağım... yaşıyorum....dönün....lütfennn mesajı... Ve...Bizler o günden beri telefonlarla uyur telefonlarla kalkar olduk ... Dün annem telefonunu bende unutmuş hemen babamı aradım  " Babacığım, annem telefonunu bizde unutmuş, saat geç; yarın getiririm inşallah ama sen sakın sarjsız bırakma telefonunu ve hep yanında tut, olur mu ?  O da endişe ile karışık emin ses tonunu yakalamaya çalışarak " Tamam kızım , açık tutarım hep " diyor. Vallahi psikoloji denen şey yine yatak yorgan topladı bu aralar! Malatya ' dan selamlar... Öznur Türk Özöncel